Miasto2077: Mieszkania na waszym społecznym osiedlu Olimpia Port to jeden z najatrakcyjniejszych adresów we Wrocławiu. Z czego bierze się sukces tego miejsca?
Kazimierz Śródka: Śmieję się, że z naszego lenistwa. Bo zawsze woleliśmy – jeszcze w naszej działalności deweloperskiej – budować mniej i zwiększając wartość inwestycji, tak by mieszkańcy mieli więcej zielonej przestrzeni o zróżnicowanych funkcjach, a jednocześnie przedsięwzięcie spięło się ekonomicznie. Wierzymy w projektowanie oparte na harmonii kultury i natury. Mieszkania na Olimpii okazały się w efekcie jedną z lepszych inwestycji nieruchomościowych we Wrocławiu
Dorota Jarodzka-Śródka: To wynika z naszego szerszego podejścia do kreowania przestrzeni miejskich oraz budowania osiedli społecznych i biofilicznych. W przypadku Olimpii mogliśmy zrealizować naszą wizję między innymi dlatego, że projekt powstał na 26-hektarowej działce, gdzie stworzyliśmy spójną zabudowę dla 10 tys. mieszkańców. W tej skali mogliśmy wydzielić tereny zielone o powierzchni aż 6 hektarów, nie licząc terenów położonych nad samą rzeką. Z każdego mieszkania odległość do parku jest nie większa niż 150 metrów. Zieleń dosłownie oplata całe osiedle, a wszystko łączą ścieżki rowerowe.
Kazimierz Śródka: Jeszcze ze studiów wynieśliśmy poczucie, że najważniejsze jest myślenie o przestrzeni, tak by sposób projektowania wpływał na samopoczucie mieszkających tam ludzi oraz ich wzajemne relacje . Kiedy o Olimpii wspomina w swoich wystąpieniach Charles Montgomery, kanadyjski urbanista i światowy specjalista od tworzenia “szczęśliwych miast”, dziękując nam, że w Polsce też już stworzyliśmy trochę takiej przestrzeni – czujemy się docenieni.
Wiele osób szukając nowego mieszkania, koncentruje się przede wszystkim na jego lokalizacji, wielkości, rozkładzie, sposobie urządzenia. Dla niektórych atutem jest też architektura budynku, ale często się na tym kończy.
Kazimierz Śródka: Tymczasem to wszystko jest jedynie przestrzenią prywatną, od której zaczyna się nasze myślenie o budowaniu osiedli. A przecież zaraz za nią mamy przestrzeń półprywatną, do której dostęp mam ja i moi sąsiedzi, a potem wychodzę na zewnątrz, gdzie spotykam mieszkańców osiedla, ewentualnie ich znajomych i to jest przestrzeń niesłusznie w wyborach pomijana, a często ma duży wpływ na jakość naszego życia
Dorota Jarodzka-Śródka: Dlatego tak dużą wagę przywiązujemy do przestrzeni wspólnych, tworząc oprócz terenów zielonych tereny rekreacyjne z osiedlowymi fitness klubami, miejskimi rzeźbami czy barkami i pomostami nad rzeką jak to miało miejsce w przypadku Olimpii. Na barce zorganizowaliśmy teatr, a dla tych, którzy się na niej nie zmieścili, rozciągnęliśmy 15 metrowy ekran, na którym na żywo transmitowaliśmy przedstawienie Teatru Grotowskiego. To pozwala fajnie integrować anonimową lokalną społeczność, bo powiedzmy sobie prawdę, kiedy deweloper oddaje do użytku nowe osiedle, to nagle wprowadza się tam obcych dla siebie 400-500 rodzin.
I wy staracie się to zmieniać za pomocą planowania osiedla i jego zabudowy?
Dorota Jarodzka-Śródka: Nie tylko. Stworzyliśmy na przykład 500-metrową przestrzeń przeznaczoną do prowadzenia osiedlowego przedszkola. By wspomóc jego operatora, przez pierwsze pięć lat, właścicielem tej powierzchni był deweloper, wynajmując ją za symboliczną stawkę. W tego rodzaju przedsięwzięciu kluczowy jest jego start i czas potrzebny, by znaleźć wystarczającą liczbę chętnych zainteresowanych takimi usługami. Gdy rodzice przekonali się do tej placówki i przedszkole zaczęło przynosić przychody dokonano finalnej transakcji. Dla wielu osób to ma nieocenione znaczenie, że mogą swoje pociechy bez stresu zostawić w sprawdzonym miejscu, gdzie spędzają czas razem z kolegami i koleżankami z sąsiedztwa. W podobny sposób powstała rodzinna przychodnia.
Rozumiem, że to jest jeden z tych wielu małych elementów, które na koniec decydują o komforcie życia, a które często w ogóle nie są brane pod uwagę. Z drugiej strony deweloperzy też nie często przywiązują do nich wagę, koncentrując się na tym ile PUM-u będą mieli z danej działki i jaką w efekcie mogą zaproponować cenę mieszkań. Dlaczego?
Kazimierz Śródka: Może brakuje im wizji albo budują swoje inwestycje na zbyt małych działkach, by stworzyć, takie w pełni funkcjonalne przestrzenie mieszkaniowe. My uczestniczyliśmy na przykład w tworzeniu planu zagospodarowania terenów otaczających zabytkowy, ale nieużywany Dworzec Świebodzki we Wrocławiu. I znaleźliśmy teren zielony, który należał do innego właściciela. Żeby zabezpieczyć przestrzeń parkową w tamtym miejscu postanowiliśmy je ze sobą połączyć, tak by uzyskać system funkcjonalnych terenów zielonych. Nie wystarczy deweloperowi narysować białą plamę i powiedzieć: musisz dać tu 25 proc. zieleni, bo zaprojektuje ją w najwygodniejszy dla swojej inwestycji sposób, a nie tak, by to miało sens z punktu widzenia pasów zieleni czy dogodnego dostępu do nich przez wszystkich mieszkańców.
I to mówią ludzie, którzy stworzyli Archicom – największą firmę deweloperską we Wrocławiu? Dość chyba nietypowe podejście.
Dorota Jarodzka-Śródka: Zawsze byliśmy przede wszystkim architektami, ja dodatkowo specjalizuję się w konserwacji zabytków, a mój mąż w urbanistyce. Zawsze powtarzam, że na nas, jako architektach, spoczywa odpowiedzialność za przestrzeń, którą kształtujemy. Może zresztą, dzięki temu naszemu trochę innemu podejściu udało się nam odnieść taki sukces na rynku deweloperskim. W tym roku, po 35 latach budowania firmy sprzedaliśmy jej część deweloperską.
Ale z branży nie odeszliście. Dalej prowadzicie jedną z największych pracowni architektonicznych w Polsce – zatrudniające 60 osób SRDK Architekci Studio Śródka. Myślicie, że teraz, nie mając za sobą firmy deweloperskiej, tylko pracując dla zewnętrznych klientów, będzie wam łatwiej czy trudniej realizować wizjonerskie projekty?
Kazimierz Śródka: Teraz mamy prawdziwą misję wobec inwestorów – dzielenie się wyznawanymi przez nas racjami, w które wierzymy. Ruszamy w rynek – będziemy przekonywać innych, że fajne projektowanie ma sens. Jesteśmy po pierwszych rozmowach i jestem zbudowany. Na przykład przekonałem właściciela jednego z gruntów, który chciał na działce zbudować 50 tys. m2 PUM-u, że jeśli zrobi 35 tys. m2 i stworzy więcej zielonej przestrzeni, to będzie długofalowo dużo lepszym rozwiązaniem. Architekt powinien wiedzieć, że projektuje przede wszystkim dla ludzi, a nie dla siebie.
Dorota Jarodzka-Śródka: Oprócz wizji, mamy bardzo nowoczesne narzędzia projektowania. Jesteśmy w Polsce prekursorem wykorzystywania Revita na tak dużą skalę we wszystkich branżach jednocześnie, które są narzędziami do projektowania i modelowania informacji o budynku (BIM). Przykładem może być projekt Browarów Wrocławskich, który jako modelowe opracowanie jest prezentowany w Alei Innowacji Polskiej Doliny Cyfrowej na zaproszenie Microsoftu. Będąc tam można w jednej chwili przenieść się do wrocławskiej inwestycji mixed-use dzięki zastosowaniu najnowszych technologii IT. Jakość, jaką dają w projektowaniu tego rodzaju narzędzia, ma kluczowe znaczenie w procesie realizacji inwestycji. Dzięki temu, wszystko mamy precyzyjnie zaplanowane, a elektryk wchodzący na budowę nie podwiesi instalacji tam, gdzie mu najwygodniej, narażając ją na kolizję z pozostałymi. W Wielkiej Brytanii na przykład, już żaden przetarg na budynek nie może być zrobiony w innym standardzie niż metodyka BIM, bo dzięki niej usprawniamy komunikację między uczestnikami przedsięwzięcia i mamy dostęp do wielu danych, na podstawie których można automatycznie przejść na kosztorys całego projektu lub jego części.
Macie bardzo urbanistyczne podejście do projektowania.
Kazimierz Śródka: Nazwałbym to podejściem kontekstowym. Gdybym budował coś na wybrzeżu, to by wyglądało zupełnie inaczej niż projekty wrocławskie, bo musiałoby się to wtopić w otoczenie, nie być w opozycji do niego.
Dorota Jarodzka-Śródka: Aktualnie projektujemy obiekt biurowy obok innego konkurencyjnego, już stojącego biurowca. I choć niespecjalnie się nam on podoba, to uwzględniamy w projekcie jego styl, tak by oba budynki do siebie nawiązywały, żeby całość przestrzeni utrzymać w jednym rytmie, harmonii.
Pod tym względem bardzo eksperymentalnym projektem jest osiedle Nowe Żerniki i zaprojektowana przez was Spirala Czasu.
Dorota Jarodzka-Śródka: To jest faktycznie dość wizjonerskie podejście. Miasto Wrocław zaprosiło 40 architektów pracujących wspólnie w zespołach do zaprojektowania osiedla znajdującego się pośród 10 hektarów pól kukurydzy. I, co ciekawe, wspólnie udało się wypracować dość spójny układ urbanistyczny. Razem z członkami naszej grupy zaproponowaliśmy amerykański układ działek, podzielony na nasłonecznione kwartały przez ulice biegnące prostopadle i równolegle. To rozwiązanie stało się kanwą całego założenia. My przy tej okazji chcieliśmy sobie odpowiedzieć na pytanie, jak powinien wyglądać współczesny kwartał miejski, tak by z jednej strony był zielony, z drugiej – nowoczesny i by zapewniał strefowanie przestrzeni. W „naszym kwartale” czyli Spirali Czasu wykorzystaliśmy fotowoltaikę nie tylko na dachach, ale też na elewacji w postaci pionowych paneli. Fitness klub wyposażyliśmy w rower pokazujący, ile dzięki spalonym na nim kaloriom, możemy wyprodukować energii elektrycznej. Dzięki pozyskanej z OZE energii na mocy podpisanej przez wspólnotę umowy z Tauronem (wówczas jednej z pierwszych) można w rozrachunku rozliczać zużycie energii części wspólnych nieruchomości
Kazimierz Śródka: Praca z innymi zespołami architektonicznymi sprawiła, że Żerniki stały się polem wymiany myśli na temat projektowania nowoczesnych osiedli, sposobów rozwiązania problemu śmieci, podejścia do przestrzeni rekreacyjnej czy całkowitego wyeliminowania samochodów. Co ciekawe w tym ostatnim przypadku, choć byliśmy zespołem z dość wysoką średnią wieku nasza propozycja została przegłosowani przez młodsze zespoły.
Zmarnowana szansa?
Dorota Jarodzka-Śródka: Trochę. Ale to było dwanaście lat temu. Myślę, że dziś byłoby inaczej. Czas takich osiedli w Polsce dopiero nadchodzi i mam nadzieję, że z naszą pomocą powstanie ich kilka.
Jeszcze nie dodano komentarza!